Marek Sawicki minister rolnictwa

Marek Sawicki, urodzony w 1958 roku w Sawicach w powiecie sokołowskim, w Sejmie jest bez przerwy od 1993 roku, od 1990 roku należy do Polskiego Stronnictwa Ludowego, od 2007 roku do 2012 był ministrem rolnictwa, podał się do dymisji w związku z aferą, związaną z obsadzaniem stanowisk w Agencji Rynku Rolnego. Ukończył wydział rolniczy w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach, gdzie przez 3 lata pracował jako adiunkt, a w 2006 roku obronił pracę doktorską (wówczas uczelnia była już Akademią Podlaską). Przez rok był pracownikiem w sokołowskiej cukrowni oraz nauczycielem w Zespole Szkół Rolniczych w Sokołowie Podlaskim. Przez 6 lat był wójtem gminy Repki, był także pełnomocnikiem rządu do spraw telekomunikacji na wsi. Od wielu lat jest właścicielem gospodarstwa rolnego. W 2004 roku startował w wyborach do Europarlamentu, jednak nie został wybrany. Na stanowisku ministra rolnictwa Sawickiego zastąpił Stanisław Kalemba. Każdy z panów może się pochwalić wpadkami za czasów swojego ministrowania – za czasów Sawickiego głośna była sprawa dodawania soli drogowej do produktów spożywczych, jednak ze względu na to, że ministerstwo bezpośredniego odpowiadało za inspekcję weterynaryjną, wszelkie informacje dla branży mięsnej nie ujrzały światła dziennego, natomiast Stanisław Kalemba to z kolei osoba, która powinna odpowiedzieć za aferę mięsną, czyli znalezienie setek ton mięsa z uboju chorych zwierząt, które trafiało do zakładów mięsnych.

Bronisław Geremek polityk

Bronisław Geremek (urodzony w 1932 roku, zginął w 2009 roku w wypadku samochodowym, który sam spowodował) naprawdę nazywał się Benjamin Lewertow, trafił do getta warszawskiego, z którego w 1942 roku uciekł i wraz z matką ukrywał się u Stefana Gieremka, który po wojnie został jego ojczymem. Studiował na wydziale historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie skorzystał ze stypendium zagranicznego. W 1989 roku uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych. Był pracownikiem Polskiej Akademii Nauk i wykładowcą na francuskiej Sorbonie. Od 1997 roku był ministrem spraw zagranicznych, przewodniczącym Unii Wolności, a od 2004 roku europosłem. W 1980 był jednym z doradców i ekspertów powstającego NSZZ Solidarność. W czasie stanu wojennego internowany, pozostawał doradcą Lecha Wałęsy. W 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Od 2005 roku należał do Partii Demokratycznej. Jego nietypowym hobby było kolekcjonowanie fajek, które zresztą namiętnie palił. Jedna z sal sejmowych została nazwana jego imieniem i nazwiskiem, a rok później Parlament Europejski w Strasburgu nazwał jego nazwiskiem dziedziniec. W swojej pracy naukowej zajmował się Średniowieczem, jego rozprawa doktorska opisywała rynek pracy w Paryżu oraz problem prostytucji w tym właśnie okresie. W 1950 przystąpił do PZPR, a w 1968, gdy wojska Układu Warszawskiego zaatakowały Czechosłowację, na znak protestu opuścił partię.

Włodzimierz Cimoszewicz

Włodzimierz Cimoszewicz, urodzony w 1950 roku w Warszawie, od kilku lat jest głównie znany jako ten, który chętnie zaszywa się w Puszczy Białowieskiej, począwszy od 1985 roku, gdy nabył tam gospodarstwo rolne, chociaż w życiu politycznym uczestniczy. W swojej politycznej karierze obejmował stanowiska premiera, Marszałka Sejmu, ministra spraw zagranicznych oraz ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. W 1978 roku Cimoszewicz otrzymał tytuł doktora nauk prawnych, a od 2006 roku jest wykładowcą na Uniwersytecie w Białymstoku. Jest inicjatorem akcji antykorupcyjnej w rządzie – czyste ręce – z 1994 roku. W 2005 roku kandydował na prezydenta (szefem jego sztabu wyborczego była Katarzyna Piekarska), ale z wyborów zrezygnował, jednocześnie wycofując się na dwa lata z życia politycznego. Jednym z powodów jego rezygnacji było przesłuchiwanie przez komisję śledczą do sprawy prywatyzacji PKN Orlen. W 2007 roku został senatorem jako jedyny kandydat niezależny w okręgu białostockim. W Senacie przewodniczy Komisji Spraw Zagranicznych. Jego polityczni koledzy w 2011 roku wykreślili go z członka SLD. Kandydował na sekretarza generalnego Rady Europy. Marszałkiem Sejmu został wybrany w czasie głosowania, w którym pokonał Józefa Zycha, a po wcześniejszej rezygnacji Józefa Oleksego. Do sejmu na początku lato 90. kandydował z ramienia SLD.