Wielkie lasy pokrywały kiedyś olbrzymie połacie naszej planety. Drzewa, gałęzie i liście były łatwo dostępnym materiałem do budowy tymczasowego schronienia dla wędrownych myśliwych. Szkielety zrobione z gałęzi pokrywano tkaniną lub skórami, liśćmi palmy lub matami tkanymi z trawy. Takie schronienia nie zniknęły jeszcze całkowicie – używają ich wciąż Buszmeni z kotliny Kalahari i Pigmeje Bambuti, żyjący w lasach Afryki Równikowej. Na letnie pastwiska Indianie zabierali swoje wigwamy, a wędrowni Kazachowie w Azji – jurty pokryte wojłokiem.
Wraz z powstawaniem osad, drewno i materiały organiczne były najchętniej stosowanym budulcem, zarówno na koliste kraale środkowej i południowej Afryki, jak i na kryte strzechą chatki z drewnianych pali – Majów na Jukatanie i Maorysów w Nowej Zelandii. W północnym klimacie ściany domów stawiano z solidnych kloców i bali, izolowanych czasami dodatkowo ziemią; tak właśnie wyglądały schronienia północnoamerykańskich Indian.
W Europie, a zwłaszcza na wyspach brytyjskich obfitujących w lasy dębowe, z drewna dębu budowano zarówno kościoły, klasztory, jak i pałace. Wczesne konstrukcje z nieobrobionych słupków i belek, w średniowieczu zostały udoskonalone, dając konstrukcje szkieletowe o przekroju w kształcie litery A lub prostopadłościenne, z wysuniętymi lub opartymi na wspornikach wyższymi kondygnacjami. Ze względów ekonomicznych, europejskie drewniane domy miały konstrukcję szkieletową wykonaną z połówek bali, wypełnioną plecionką z gałęzi leszczyny pokrytej gliną zmieszaną z krowim włosiem, słomą i łajnem.
W zasobnej w lasy Ameryce Północnej większość domów o drewnianej konstrukcji szkieletowej miało pokrycie również z drewna. Poszycie ścian stanowiły przeważnie deski malowane żywymi kolorami z białym wykończeniem okien. Takie domy są typowe dla okolic Nowej Anglii. Często używano również gontów z cedru i to nie tylko do krycia dachu, ale także ścian. Tak były budowane między innymi domy „solniczki” charakterystyczne dla Connecticut i bungalowy Florydy.
Chociaż łatwo palne drewno nie należy do najtrwalszych materiałów budowlanych, wiele budowli o grubych, mocnych strukturach przetrwało nawet kilka wieków. Najstarsze drewniane budowle znajdują się w wielkim zespole sakralnym w mieście Nara Gaponia); świątynię buddyjską Horyuji w pobliżu Nary datuje się na VII wiek.
Zdrowie i ekologia – drewno
Drewno jest jednym z najzdrowszych materiałów budowlanych. Zapewnia właściwą regulację wilgotności powietrza i umożliwia prawidłową wentylację. W lecie drewno stanowi dobrą ochronę przed zbyt wysokimi temperaturami, w zimie – przed mrozem. Dobrze pochłania dźwięki – domy zbudowane z drewna są ciche i przytulne. Nie zaburzają również naturalnych pól elektrycznych i magnetycznych. Zdarza się, że niektóre osoby są uczulone na zapach żywicy z drewna sosnowego.
Należy jednak pamiętać, że w ostatnich latach w sposób alarmujący zostaje wycinany starodrzew. Zanieczyszczenie środowiska, a przede wszystkim powietrza związkami siarki, powoduje kwaśne deszcze przyczyniające się do wyniszczania całych połaci lasów. Problemem jest też powszechne stosowanie drewna na opal w krajach rozwijających się. Stale są wycinane lasy równikowe Afryki, Azji, Malezji i Ameryki Południowej oraz starodrzew m.in. w Ameryce Północnej. W dodatku seria pożarów, które nawiedziły puszczę brazylijską, spowodowały emisję do atmosfery ogromnej ilości dwutlenku węgla, przyczyniając się do pogłębienia efektu cieplarnianego. Decydując się na budowę domów drewnianych, zwłaszcza z drewna twardego, musimy stale pamiętać o tym, jakie mogą być skutki nadmiernego wyrębu drzew dla naszego ekosystemu.