Anna Grodzka – pierwsza kobieta transseksualna w Sejmie

Anna Grodzka, urodzona w 1954 roku w Otwocku, przez wiele lat była Krzysztofem Bogdanem Bęgowskim, w 2007 roku dowiedziała się, że była adoptowana, a w 2010 roku zakończyła proces formalnej zmiany płci w klinice w Bangkoku. Jej historia była sfilmowana dla kanału HBO. Ukończyła psychologię kliniczną na Uniwersytecie Warszawskim. W czasach PRL była członkinią PZPR, a po 1989 roku działała w branży wydawniczej, produkowała także filmy i seriale telewizyjne. W 2008 roku powstałe fundacja Trans-Fuzja, w której jest prezesem do 2011 roku, gdy zostaje posłem z listy Ruchu Palikota, a jej kandydatura zostaje zgłoszona na liście w okręgu krakowskim. Wówczas ostatecznie kończy się jej działalność w Socjaldemokratach RP czy sympatyzowanie z Socjaldemokracją Rzeczpospolitej Polskiej. Anna Grodzka jest pierwszą transseksualną kobietą, która publicznie się przyznaje do zmiany płci oraz która jednocześnie została wybrana do parlamentu na poziomie krajowym. Jest wiceprzewodniczącą Parlamentarnej Grupy Kobiet oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu. Jej wielkim i zagorzałym wrogiem jest Janusz Korwin Mikre, który od dłuższego czasu publikuje wpisy na temat jej płciowości oraz działań jako działacz w czasie PRL, co do którego IPN nie zakończył jeszcze procesu lustracyjnego. Anna Grodzka współpracowała także z prezydentem miasta Warszawy w zakresie dialogu społecznego i tolerancji.

Joanna Mucha – minister sportu

Joanna Mucha, urodzona w 1976 roku w Płońsku, to nie tylko piękna kobieta w polskiej polityce, ale także osoba, pełniąca odpowiedzialną funkcję ministra sportu. Jednak pani poseł nie lubi tego określenia i aby podkreślić swój feministyczny charakter, przeforsowała nazwę ministra. Jest więc Joanna Mucha ministrą sportu. Ukończyła Wydział Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, po którego ukończeniu rozpoczęła pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 2007 roku uzyskała tytuł doktora nauk ekonomicznych. Od 2002 roku należy do Platformy Obywatelskiej, z jej list trafiła do Sejmu w 2007 roku oraz ponownie w 2011 roku, w tym też roku została powołana do drugiego rządu Donalda Tuska na stanowisko ministra w Ministerstwie Sportu i Turystyki. Tabloidy chętnie podchwyciły temat, że w tym samym roku posłanka się rozwiodła i przeniosła na stałe do Warszawy, pozostawiając dzieci u męża w Lublinie. Powołała na stanowisko osoby zarządzającej Stadionie Narodowym znajomego z Lublina, którego odwołała przyznając mu jednocześnie wysoką premię. Ostatni sporo się mówi o nadużyciu ze strony ministerstwa sportu. Chodzi o pieniądze z rezerwy, które zostały przeznaczone na promocję koncertu Madonny i zamiast przynieść ministerstwu zyski, zostały jedynie wydane. Słynne były także wpadki pani minister, związane z polskim superpucharem w piłce nożnej.

Ewa Kopacz – marszałek Sejmu

Ewa Bożena Kopacz, nazwisko panieńskie Lis, jedna córka Katarzyna, były mąż Marek Kopacz, prokurator, z którym rozeszła się w 2008 roku. Ewa Kopacz ma drugi stopień specjalizacji z medycyny rodzinnej oraz pierwszy stopień specjalizacji z pediatrii. Ukończyła Akademię Medyczną w Lublinie, a większość swojej zawodowej kariery związana z zakładem opieki zdrowotnej w Szydłowcu, którego była dyrektorem do 2001 roku. Od 1998 roku do 2001 była radną sejmiku mazowieckiego. W tym samym roku przeszła do Platformy Obywatelskiej i z listy tej partii dostała się do Sejmu, w którym jest nieprzerwanie. Była ministrem zdrowia w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Aktualnie jest Marszałkiem Sejmu, a jednocześnie – pierwszą kobietą, która została Marszałkiem Sejmu w historii polskiego parlamentaryzmu. W czasie swojej kariery politycznej przewodniczyła Komisji Zdrowia, ale także w gabinecie cieni PO była typowana na rzecznika do spraw zdrowia. W 2009 roku głośna była sprawa z jej sprzeciwem – Ewa Kopacz, jako minister zdrowia, sprzeciwiała się, aby rząd polski zainwestował pieniądze w szczepionki przeciwko świńskiej grypie, ponieważ istniało podejrzenie, że decyzja WHO i namawianie zakupu szczepionek wynikało tylko i wyłącznie ze zmowy koncernów farmaceutycznych i urzędników Światowej Organizacji Zdrowia.