Rodzaje tynków

Dwa najczęściej spotykane typy zaprawy tynkowej to tynk na bazie gipsu i tynk na bazie cementu.
Tynki cementowe można wprawdzie stosować we wnętrzach, niemniej mają długi czas schnięcia, zaś niedokładnie wymieszane mogą nie trzymać się podłoża. Tynki gipsowe mają krótki czas twardnienia. Sprzedawane są w postaci gotowej, nie wymagającej mieszania, wystarczy połączyć je z wodą. Zaprawy tynkowe z domieszką lekkich materiałów, takich jak wermikulit, są jeszcze łatwiejsze w użyciu.

Ilość warstw tynku
Ściany pokrywamy zazwyczaj podwójną warstwą tynku. Pierwszą z nich, warstwę podkładową, czyli obrzutkę, nanosi się grubiej, dla zamaskowania wszelkich
nierówności powierzchni. Druga, tzw. narzut, jest cieńsza i dokładniej wygładzona. Przed jej naniesieniem należy zwiększyć przyczepność warstwy podkładowej. Jeśli tynk ma być zamalowany, uszczelnij go warstwą farby gruntującej.

Najczęściej stosowany tynk gipsowy produkowany jest w kilku odmianach przystosowanych do różnej chłonności ścian. Powierzchnie wysokochłonne, np. mury ceglane, silnie absorbują wilgoć, w związku z czym wymagają położenia warstwy podkładowej, czyli obrzutki. Cegły klinkierowe, beton i płyty tynkowe są mniej chłonne i do ich wyrównania wystarczy zagruntowanie. W obu przypadkach stosuje się później narzut.

Aby zbadać stopień chłonności ściany, zmocz fragment surowego muru wodą. Jeśli wsiąknie natychmiast, ściana ma wysoki stopień absorbcyjności, jeśli woda ścieka, jej powierzchnia jest niskochłonna.

Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, tynkowanie nie jest ani trudną do opanowania sztuką, ani zazdrośnie strzeżoną tajemnicą znaną jedynie fachowcom. Tak naprawdę wystarczy odrobina cierpliwości i pewna wprawa w operowaniu materiałem i narzędziami. Nikt wprawdzie jeszcze nie nauczył się murarstwa w ciągu jednego dnia, ale po opanowaniu podstawowych technik będziesz w stanie samodzielnie wykonać większość robót. Najczęściej naprawy nie są skomplikowane i ograniczają się do załatania pęknięć i ubytków tynkiem lub okładziną gipsowo-kartonową.

Współczesne tynki na bazie gipsu pozwalają na skrócenie czasu prac remontowych. Zastygają niezwykle szybko i łatwiej można je nanosić i rozprowadzać niż dawniej tynki cementowe.

Jeszcze mniej umiejętności potrzeba do montowania płyt gipsowo-kartonowych, wykorzystywanych do „suchego” izolowania surowych ścian, zakrywania ścian już otynkowanych lub do budowania lekkich ścianek działowych. Niektóre płyty są fabrycznie przygotowane pod tapety lub warstwę farby, inne stanowią podkład pod jeszcze jedną warstwę tynku. Płyty tynkowe poprawiają izolację cieplną i stanowią doskonały podkład pod dalsze prace remontowe. Pamiętaj, że na ściankach działowych, składających się z drewnianego szkieletu i płyt gipsowo-kartonowych, nie wolno zawieszać pólek i innych ciężkich przedmiotów.

Przygotowanie sufitów

Przede wszystkim usuń wszystkie urządzenia oświetleniowe mogące przeszkadzać w pracy, po uprzednim odłączeniu dopływu prądu, a następnie zaplombuj wszystkie odsłonięte przewody. Oceń stan farby i tynku. Jeśli jest dobry, umyj całość rozwodnionym mydłem i spłucz wodą, uważając, by nie przedostała się ona do instalacji elektrycznej.

Jeśli zauważysz na suficie plamy nikotynowe, zagruntuj go farbą glinową. Farba emulsyjna nie zakryje śladów zacieków z nieszczelnych rur czy dachów, trzeba je będzie zamalować zaprawą olejną. Sufity kuchenne często pokrywa warstewka tłuszczu. Jeśli jej nie usuniesz, farba nie będzie się dobrze trzymać. Dotyczy to również pomieszczeń, w których znajdują się piece węglowe: warstwa sadzy i pyłu musi być przed malowaniem usunięta, aby nie powstały przebarwienia.
Wszelkie pęknięcia muszą być wypełnione szpachlówką celulozową. Tam, gdzie zostały resztki starej farby klejowej, zedrzyj łuszczące się kawałki, a pozostałą farbę zmyj lub pokryj farbą gruntująco-wypełniającą. Jeśli stwierdzisz duże ilości pyłu, pomaluj sufit warstwą stabilizującej farby gruntowej.

Sufity tapetowane
Odklejającą się tapetę należy w całości usunąć z sufitu; jeśli trzyma się dobrze, można ją zostawić i zamalować. Po odklejeniu tapety trzeba pamiętać o usunięciu resztek kleju. Jeśli pod wpływem mycia na dobrze trzymającej się tapecie pojawią się pęcherze, po osuszeniu musisz je ponacinać i podkleić brzegi nacięcia.
Pamiętaj, że czasem tapeta ukrywa spękania sufitu lub źle dopasowanie płyt, toteż jeśli papier wciąż jeszcze ściśle przylega, najlepiej go zostawić, tym bardziej, że zrywanie tapety z sufitu jest zadaniem wyjątkowo niewdzięcznym.

Plamy z nikotyny
Zamaluj plamę nikotynową aluminiową farbą gruntującą, by nie prześwitywała przez kolejną warstwę.

Farba klejowa
Farbę klejową \suń ze starego sufitu skrobaczką. Łuszczące się kawałki chwytaj wilgotną gąbką.