System władzy a społeczeństwo

Władza w państwie decyduje o tym, jak wygląda życie obywateli. W przeszłości większość państw na świecie była ukształtowana w systemie monarchii, gdzie naczelną i najwyższą władzę sprawował król, cesarz lub car. Z czasem świadomość społeczna obudziła się na tyle, że wiele narodów wyzwoliło się w sposób mniej lub bardziej agresywny spod władzy monarchistycznej, ale niestety nie wszystkim dana była demokracja i szczęśliwe współżycie z innymi obywatelami oraz współdecydowanie o losie kraju. W szeregu różnego typu ustrojów politycznych znalazło się miejsce dla władzy absolutnej sprawowanej przez dyktatorów. W historii było ich sporo, a również dziś, w XXI wieku są takie państwa, w których rządzi przemoc i terror. Ciekawostką jest, że autokratyczne systemy władzy dotyczą głównie społeczeństw prymitywnych, nierozwiniętych, o dużym poziomie analfabetyzmu. Być może do wyzwolenia się spod tyranii potrzebna jest społeczna inteligencja, która rozwija się wraz z poziomem wiedzy o osiągnięciami narodowymi? System władzy demokratycznej z kolei jest charakterystyczny dla społeczeństw o dużej świadomości, wysokim poziomie rozwoju i silnym poczuciu wolności rosistej oraz równości. Nawet, jeśli w państwie rządzi kapitalizm gospodarczy demokracja może być równocześnie systemem rządów, chociaż jedno z drugi pozostaje w konflikcie z uwagi na poczucie równości obywateli.

Instytucje w polityce państwa

Polityka to władza, a władza to rząd i instytucje wspomagające, które zajmują się nie tylko opracowywaniem, ale również wdrażaniem w życiu różnych postanowień dotyczących wielu dziedzin życia. Im większe państwo, im bardziej rozwinięte, tym więcej instytucji politycznych stanowi podstawę jego funkcjonowania. Do najważniejszych zalicza się władze centralne, czyli siedzibę rządu oraz parlament. Ten ostatni bywa jednoizbowy, składający się jedynie z Sejmu, albo dwuizbowy, czyli Sejm i Senat. Za instytucję w sensie politycznym można również uznać prezydenta, który pracuje w otoczeniu wielu doradców, a więc nie jest instytucją jednoosobową. Cztery organy władzy centralnej to jedynie wierzchołek góry lodowej. Zależnie od podziału administracyjnego każdy z kolejnych stopni posiada swój własny system instytucji, które są odpowiedzialne za wdrażanie w praktyce różnych ustaw i decyzji. Stanowią one rodzaj rządowych ramion, długie synapsy rządowych nerwów, dzięki którym informacje przepływają od ustawodawców do najbardziej przeciętnych obywateli. Poza organizacyjnymi administracyjnymi, jako elementy systemu politycznego można również uznać partie i organizacje polityczne. Można też do nich zaliczyć Sąd Najwyższy, który z założenia jest apolityczny i nie może być związany z żadną frakcją stanowiąc oddzielne ramię systemu władzy.

Kultura polityczna – podstawowe elementy

Polityka to dziedzina szczególna, która obejmuje szereg ludzi i instytucji zajmujących się kształtowaniem społeczeństwa, gospodarki i państwa, jako całości we wszystkich jego aspektach. Podstawową zasadą, jaka obowiązuje cały ten ogół ludzi jest kultura polityczna. Termin ogólnie rozumiany, ale sporadycznie używany, nie jest też często respektowany. Wbrew pozorom kultura polityczna nie dotyczy jedynie osób na stanowiskach, ale całość społeczeństwa, które w określony sposób traktuje swoich przedstawicieli i wyraża swoje zdanie. Pełni ona równie trzy różne funkcje: regulacyjną, wskazującą, w jaki sposób i na jakich zasadach przebiega życie polityczne w kraju, funkcję integracyjną, mającą na celu porozumiewanie się pomiędzy członkami społeczeństwa a ich przedstawicielami, oraz funkcję socjalizacji politycznej. Istnieją w zasadzie trzy typy kultury politycznej, decydujące o tym, na ile społeczeństwo jest zaangażowane w system rządów. Najmniejsze zainteresowanie wykazują członkowie społeczeństwa zaściankowego, największe – typu uczestniczącego. Trzecią formą jest społeczeństwo poddańcze, w którym obywatele wykonują każde polecenie zwierzchników i nie poszukują sposobów na zmianę tej sytuacji. Taka kultura polityczna jest typowa dla państw z rządami terroru czy komunistycznych, w których bezwzględnie wierzy się w przywódcę.