Dariusz Rosati – minister i nauczyciel akademicki

Dariusz Rosati urodził się w Radomiu, miał ojca Włocha, który był jeńcem wojennym. Gdy był dzieckiem jego matka podjęła decyzję o spolszczeniu jego imion oraz zrezygnowała z włoskiego obywatelstwa. Rosami studiował matematykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz ukończył ekonomię na SGPIS. Pracował na tej uczelni jako asystent, aby w 1973 obronić pracę doktorską, w 1978 – uzyskać habilitację, a w 190 roku uzyskać tytuł profesora nauk ekonomicznych. Do 1990 roku pracował w rozmaitych instytucjach międzynarodowych, m.in. w Banku Światowym czy w Komisji Europejskiej. Od 1991 roku do 1995 pracował przy ONZ w Genewie, gdzie zajmował się krajami Europy Środkowej i Wschodniej. Od 1996 do 1990 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przez 2 lata był ministrem spraw zagranicznych, przez 6 lat był członkiem Rady Polityki Pieniężnej, od 2004 roku był europosłem, aby od 2011 roku trafić do Sejmu jako poseł z listy Platformy Obywatelskiej. Oprócz wielu publikacji z zakresu ekonomii, był on także rektorem szkoły im. Łazarskiego, ale również przewodniczącym rady nadzorczej Warszawskiej Grupy Inwestycyjnej, która zakończyła swoją działalność w 2006 roku. Jego żona jest projektantką mody, a córka Weronika odnajduje się na rynku medialnym jako aktorka. Należy także do licznych organizacji, zwianych z ekonomią – Polskie Towarzystwo Ekonomiczne czy Komitet Nauk Ekonomicznych PAN.

Andrzej Olechowski – od dziennikarza muzycznego po Sejm

Andrzej Olechowski urodził się w 1947 roku w Krakowie, był dziennikarzem muzycznym programu III Polskiego Radia, ale także współpracował z zespołem Trzy Korony. W Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie to Szkoła Główna Handlowa) uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych. Pracował w instytucjach europejskich, np. w UNCTAD w Genewie, a w latach 1985-87 był pracownikiem Banku Światowego. W czasie pracy w instytucjach międzynarodowych był także współpracownikiem wywiadu MSW. Był ministrem finansów w rządach Jana Olszewskiego, a jako jeden z członków Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform został mianowany przez prezydenta na ministra spraw zagranicznych w rządzie Waldemara Pawlaka, którą to funkcję sprawował przez prawie 2 lata. Od 1994 do 1998 roku zajął się działalnością samorządową i był Przewodniczącym Rady Gminy Warszawa Wilanów. Dwukrotnie startował w wyborach prezydenckich – w 2000 i w 2010 roku. Był jednym ze współtwórców Platformy Obywatelskiej, która poparła jego kandydaturę na stanowisko prezydenta Warszawy w 2002 roku. W 2009 roku ogłosił wystąpienie z Platformy Obywatelskiej, oprócz epizodu z wyborami prezydenckimi w 2010 roku, zajmuje się głównie działalnością związaną z gospodarką, jest m.in. przewodniczącym rady nadzorczej banku Handlowego, współpracował także Business Centre Club.

Maciej Płażyński i pamięć o Polonii

Urodzony w 1958 roku Maciej Płażyński pozostanie w pamięci głównie jako jeden z Trzech Tenorów, ponieważ razem z Donaldem Tuskiem i Andrzejem Olechowskim tworzył Platformę Obywatelską. Zginął w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem razem z prezydentem Lechem Kaczyńskim. Współtworzył Niezależne Zrzeszenie Studentów, a od 1983 roku kierował Spółdzielnią Świetlik, która dała pracę działaczom opozycji – tu pracował Donald Tusk. W 1990 roku został powołany przez Tadeusza Mazowieckiego na wojewodę gdańskiego, a z tej funkcji odwołał go Włodzimierz Cimoszewicz sześć lat później, co spowodowało serię strajków. Do Sejmu dostał się w 1997 roku z listy AWS, a następnie został Marszałkiem Sejmu. W 2001 roku kandyduje z listy PO, a gdy PO zamienia się w partię – zostaje jej pierwszym przewodniczącym. Oficjalnie odchodzi w 2003 roku. W 2005 roku dostaje się do Senatu jako niezależny kandydat i zostaje wicemarszałkiem. W 2007 roku wystartował z list PIS, i ponownie dostał się do Sejmu, ale zakończył swoją przyjaźń z Klubem Parlamentarnym PIS. Był prezesem Stowarzyszenia Wspólnota Polska, która zajmowała się Polonią, głównie mieszkającą na terenach byłych republik radzieckich. Pochowano go w Bazylice Mariackiej w Gdańsku. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Współtwórca Kongresu Liberałów.