Hydroterapia

Od najdawniejszych czasów’ dostrzegano terapeutyczne działanie wody. Homer, grecki poeta, żyjący prawdopodobnie w VIII wieku p.n.e., podkreślał jej charakter oczyszczający, zarówno dla ducha, jak i dla ciała. Hipokrates (IV, V wiek p.n.e.), ojciec medycyny, leczył zimną wodą nawet bardzo poważne schorzenia. Od daw’na ludzie na całym świecie podróżowali do „wód”, by poprawić swoje zdrowie, a także stan duchowy. Terapia wodą, czyli hydroterapia, ma najprzeróżniejsze formy – od kąpieli, masaży całego ciała w basenach i biczów wodnych, do nasiadówek, natrysków i kompresów’ na chore miejsca. Należy jednak pamiętać, że hydroterapia, szczególnie za pomocą gorącej wody, nie jest odpowiednia dla każdego; specjalnie muszą uważać kobiety w ciąży, osoby chore na cukrzycę, z zaburzeniami krążenia i chorzy na serce.

W Japonii najpierw należy dokładnie umyć i wyszorować ciało pod prysznicem, zanim przystąpi się do zasadniczej kąpieli. Stary zwyczaj nakazuje, aby partnerzy wzajemnie sobie umyli plecy. Dzieci z reguły biorą kąpiel wraz z rodzicami. Japońska wanna, czyli tzw. furo, zaprojektowana jest na więcej niż jedną osobę. Jest krótsza od standardowej wanny europejskiej, lecz tak głęboka, aby osobie siedzącej woda sięgała do ramion. Zanurzenie się w gorącej wodzie daje poczucie lekkości ciała, co znacznie ułatwia odprężenie. Po wcześniejszym prysznicu, z napełnionej wanny może korzystać kolejno kilka osób i nie jest to niehigieniczne. Krótsze i głębsze japońskie wanny są bardziej ekonomiczne, gdyż mają mniejszą powierzchnię parowania, dzięki czemu woda utrzymuje dłużej swoją temperaturę. W łazience panuje tez dzięki temu mniejsza wilgotność.